แสงเทียน

                      ประภานพัฒนากรสาวสูญเสียสามีลงด้วยโรคเอดส์ เธอไม่กล้าบอกใครๆ เพราะห่วง ธิษณ์  ลูกชายว่าจะถูกรังเกียจจากชุมชน ที่ยังไม่เข้าใจเรื่องโรคเอดส์ดีพอ  ประภานกลัวจะเอาเชื้อเอดส์ที่ได้รับจากสามีไปติดคนอื่น จึงไม่ขอลงพื้นที่พบประชาชน แต่อายุธ หัวหน้าของประภานที่ไม่รู้เรื่องการเจ็บป่วยของ ประภาน ไม่อนุญาต ประภานต้องฝืนเก็บความลับไว้กับตัว

                      จนวันหนึ่งได้พบกับ จันทราชาวบ้านที่ถูกรังเกียจและไม่มีที่ไป ประภานสะท้อนใจถึงอนาคตของลูกชาย จึงบอกความจริงกับอายุธ และขอริเริ่มโครงการดูแลผู้ป่วย ท่ามกลางความตกตะลึงของ สอน ผู้เป็นพ่อที่รับไม่ได้กับความจริงว่า ลูกสาวติดเอดส์ เพราะคิดว่าเกิดจากการสำส่อนของประภาน ประภานยังเจอสายตารังเกียจจากเนรีและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ โดยเฉพาะ ธิษณ์ ที่ถูกรังเกียจจากเพื่อนและจากตา ประภานแทบคิดฆ่าตัวตาย แต่ในความหวังที่ริบหรี่ ประภานได้อ่านพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ภูมิพลอดุลยเดชเรื่องพระมหาชนก กำลังใจที่จะฝ่าฟันอุปสรรคและความรังเกียจของทุกคน เพิ่มมากขึ้นอย่างเต็มตื้น

                      ประภานรณรงค์ให้ทุกคนเข้าใจเรื่องโรคเอดส์ อายุธรีบช่วยเรื่องโครงการรับอุปการะลูกของผู้ติดเชื้อ ช่วงเวลาสุดท้ายของประภานที่อุทิศให้กับงาน ทำให้สอน เนรี และหลายๆคนได้คิดและหันกลับมามองผู้ป่วยที่ติดเชื้อ  ในลมหายใจสุดท้ายของประภาน ธิษณ์ได้เป็นหนึ่งของเด็กที่ได้เรียนในโรงเรียนของมูลนิธิราชประชานุเคราะห์ ประภานบอกกับลูกด้วยความตื้นตันว่าแม้แสงเทียนในชีวิตเธอจะดับไป แต่เปลวเทียนแห่งชีวิตของเด็กกำพร้านับพันจะไม่ดับแสงลงด้วย เพราะไฟชีวิตที่ในหลวงทรงจุดขึ้นเพื่ออุปการะเด็ก ๆ เหล่านี้